«Ο κύβος ερρίφθη»! Πάμε σε συνδιαλλαγή με την Τουρκία στο σύνολο των Τουρκικών απαιτήσεων, Αιγαία, εναέριος,, θαλάσσιος και υποθαλάσσιος χώρος, γκρίζες ζώνες, στρατιωτικές ασκήσεις και παραβιάσεις, έρευνες υδρογονανθράκων, κ.ά. πολλά. Δεν είναι δική μας ιδέα, είναι το αποτέλεσμα της «κρυφής ατζέντας» την οποία συν-διαμόρφωσε ο ανυπεξ Δημ. Δρούτσας με τον τούρκο υπεξ Α. Νταβούτογλου στις τριάμισι ώρες συζητήσεων που είχαν στο Λονδίνο και που θεαματικά οδηγούν μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα σε «τουρκική νίκη».
Μπορεί κάποιος να βιαστεί να διερωτηθεί, «που την είδε την τουρκική νίκη»; Μα και μόνο η αποδοχή για συζήτηση όλου του φάσματος των τουρκικών απαιτήσεων στο Αιγαίο, αποτελεί νίκη της τουρκικής πολιτικής, καθώς για πρώτη φορά το Ελληνικό κράτος, αποδέχεται δια μέσου της κυβέρνησής του ότι υπάρχουν και άλλα θέματα πλην της υφαλοκρηπίδας για συζήτηση στο Αιγαίο.
Όμως αυτό ίσως δεν αποτελεί το «χειρότερο», σ αυτή τη διαδικασία. Το χειρότερο είναι ότι πάμε σε μια διαδικασία αμφιβόλου αποτελέσματος για τη χώρα, αναθέτοντας τη λύση σε διεθνείς δικαστικούς κύκλους που πολλάκις ως σήμερα έχει αποδειχθεί πως δεν είναι άμοιροι πολιτικών πιέσεων υπερδυνάμεων, που ελάχιστα φλερτάρουν με την ιδέα της Αθήνας τουναντίον στηρίζουν παντοιοτρόπως την Άγκυρα. Ακόμη χειρότερο είναι το γεγονός, πως οδηγούμεθα στη «λύση» αυτή με όρους φινλανδοποίησης μιας και πριν την έναρξη της σχετικής διαδικασίας η Τουρκία δεν αίρει το casus belli.Την στρατιωτική απειλή κατά της χώρας σε περίπτωση που λειτουργήσουμε με βάση το Διεθνές Δίκαιο.
Στην κυβέρνηση θεωρούν πως διαθέτουν «προστατευτικές δικλείδες», Κι αναφέρονται με τρόπο στη συμφωνία του Ελσίνκι, επί κυβερνήσεως Κ. Σημίτη. Αλλά τι αναφέρει η συμφωνία αυτή που εμποδίζει την Τουρκία να αυξάνει τις απαιτήσεις της ή να διεκδικεί από τη Χάγη, αν φτάσουμε εκεί, περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε; Την ύπαρξη των όρων «καλής γειτονίας» και της «Ειρηνικής επίλυσης». Μάλιστα. Με ειρηνικό τρόπο, μέσω Χάγης, λοιπόν θα κινηθεί η Τουρκία έχοντας στο πλάι της όλες τις εξασφαλίσεις που θα τις παρέχουν πλουσιοπάροχα οι καλοί φίλοι και σύμμαχοί της.
Πέραν αυτών η κυβέρνηση δεν μπορεί να απαντήσει σε ένα απλό ερώτημα, του Έλληνα πολίτη: «γιατί πρέπει να δεχθεί ξένη διαμεσολάβηση όταν δημοσίως επιμένει να υποστηρίζει πως δεν τίθεται θέμα διαπραγμάτευσης εθνικών συμφερόντων». Τότε τι ακριβώς θα διαπραγματευτεί;
Φυσικά οι συνομιλίες των Δρούτσα – Νταβούτογλου κάποτε θα δημοσιοποιηθούν (ή θα διαρρεύσουν κατά το γνωστό τουρκικό τρικ) και τότε θα φανεί γιατί ο Γ. Παπανδρέου ζήτησε να μείνουν άγνωστα τα περιεχόμενα; Τι φοβήθηκε να προχωρήσει στην δημοσιοποίηση του διαλόγου, μεταφέροντας τα οράματα της διαφάνειας στην πράξη. Γιατί, η ως τώρα εξωτερική πολιτική του μόνο διαφανής δεν είναι. Είναι κρυφή, συχνά ύποπτη και κυρίως είναι… αλλού!
Ο ΔΡΑΓΟΥΜΑΝΟΣ
