Με την Τουρκία είμαστε ήδη σε φάση «ακήρυκτου πολέμου» και αυτό θα κάνει καλά η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία να το αποδεχθεί και να πάψει να κρύβεται πίσω από το δάκτυλό της ή αστείες αιτιολογίες ότι η γειτονική χώρα, θα μεταβάλλει στάση προκειμένου να εισέλθει στην ΕΕ. Το αμερικανικό χρίσμα από Ομπάμα και Κλίντον ότι δηλαδή «πλησιάζει να γίνει παγκόσμια δύναμη» έχει μετατρέψει την τουρκική ηγεσία σε μια ομάδα που επιχειρεί να «κλείσει» εδώ και τώρα όλα τα ζητήματα που επιθυμεί και στα οποία αναμφισβήτητα ανήκουν οι «διαφορές» που θεωρεί ότι υπάρχουν στο Αιγαίο και τη Θράκη. Οι συνεχιζόμενες – και αναπάντητες- αεροπορικές και θαλάσσιες, προκλήσεις των Τούρκων στα νησιά, οι επιδεικτικά ψευδείς ισχυρισμοί της Άγκυρας για «ελληνικές εναέριες παραβάσεις», η έγερση με συνεχείς δηλώσεις ζητημάτων κυριαρχίας Ελληνικών νησιών και θαλάσσιου χώρου, δεν αποτελούν παρά την προετοιμασία μιας τουρκικής επίθεσης, που θα εκδηλωθεί πολιτικά και διπλωματικά, μαζί με στρατιωτικές κρίσεις μικρού και μεσαίου μεγέθους.
Τα παραπάνω αποτελούν όχι μόνο μέρος επίσημων ελληνικών αναλύσεων και σχεδιασμών, τομέων του κράτους που ασχολούνται με τα ζητήματα αυτά αλλά και δηλώσεων τούρκων επισήμων, που η πολιτική ηγεσία συμπεριλαμβανομένου του Πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή και της υπεξ, Ντόρας Μπακογιάννη αρνούνται να αποδεχθούν και επιμένουν με όρους του περασμένου αιώνα να αντιμετωπίζουν την Τουρκία του σήμερα.
Την ώρα που η Άγκυρα καταθέτει στη Βουλή και ψηφίζει νόμους, με τους οποίους συνεχίζει να αμφισβητεί τα Ελληνικά σύνορα και τα Ελληνικά οικονομικά συμφέροντα, η κα Μπακογιάννη «χαιρετίζει» τους κρητικούς της διασποράς, ο κ. Βαληνάκης μας δηλώνει πόσο σημαντικό είναι ότι μιλά ρώσικα, ενώ ο έτερος των υφυπουργών, ζει στον κόσμο του… Από την πλευρά του ο κ. Καραμανλής, πάντα σχεδιάζει, μόνο που όπως έδειξε και η υπόθεση Βατοπεδίου αργεί να αντιδράσει.
Στον κόσμο της ζει όμως και η αντιπολίτευση. Γιατί με τη σειρά της , ή μάλλον πρέπει να της αναγνωρίσουμε την πρωτιά από την εποχή που κυβερνούσε, τα δίνει όλα στην Τουρκία αφήνοντας μόνο κραυγές για χρήση «βέτο» στην ενταξιακή της πορεία, κάτι που η Άγκυρα πλέον δεν επιθυμεί και το χρησιμοποιεί μόνο σαν «όπλο» προκειμένου να υφαρπάξει άλλα πράγματα. Είναι σαφές πως ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου, αλλά μάλλον ένας ακόμη Κ. Σημίτης.
Η οικονομική κρίση δεν μας αφήνει πολλά περιθώρια για την αναζήτηση μεσοπρόθεσμα συμμαχιών, αυτές τις δαπανούμε προκειμένου να κερδίσουμε περισσότερους κοινοτικούς πόρους. Μπορούμε όμως πάντα να αναζητήσουμε ένα καινούργιο δόγμα αμυντικής κι εξωτερικής πολιτικής, πέραν της ΕΕ και του ΝΑΤΟ ξεκαθαρίζοντας πως προηγούνται πάντων, τα εθνικά μας συμφέροντα. Όχι με φανφάρες και τελετές αλλά με ουσία και θάρρος.
Μπορούμε;
