21 Ιουλ 2009

Πάλι για τις Ελληνο - Τουρκικές σχέσεις

Επανερχόμαστε σήμερα στην Τουρκία και τις συνεχείς προκλήσεις της, που δεν αποτελούν παρά μεθοδευμένη και καλά οργανωμένη εκστρατεία μεταβολής του status quo, στο Αιγαίο και αλλαχού προκειμένου να αναδείξει με τον τρόπο αυτό το δικαίωμα –κατ’ αυτήν- να μεταβάλλει την πραγματικότητα σύμφωνα με τις δικές της απόψεις και συμφέροντα. Μια πολιτική που βρίσκει καθημερινά, με νέα στοιχεία, την επιβράβευση της κυβέρνησης του Ομπάμα. Χθεσινή, νέα διαπίστωση, ορίστηκε ο Σπένσερ Μπόγιερ αντικαταστάτης του Ματ Μπράϊζα στο αμερικανικό ΥΠΕΞ, ένας άνθρωπος που έχει γράψει μελέτη για το «τουρκικό μεγαλείο»!

Οι ταυτόχρονες προκλήσεις σε Ελλάδα και Κύπρο, αποσκοπούν στην ουσία σε πίεση της Κυπριακής Δημοκρατίας γιατί η τελευταία έχει «δέσει» για τα καλά την Τουρκία, σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το κυπριακό «βέτο» στο άνοιγμα του σημαντικού κεφαλαίου «‘Ενέργεια» εμποδίζει την Τουρκία, που έχει έλλειψη κεφαλαίων, να μπορέσει να απορροφήσει Ευρωπαϊκά κεφάλαια για την κατασκευή αγωγών και ειδικότερα του Nabucco, που πρόσφατα εόρτασε με την παρουσία 10 πρωθυπουργών το έναυσμα των εργασιών του. Γνωρίζει η Άγκυρα και οι φίλοι της –εκτός κι εντός ΕΕ- ότι χωρίς την «άδεια» της Λευκωσίας «ουδέν γενέσθαι των δεόντων» και ενώ οι φίλοι της Άγκυρας επιχειρούν στο εσωτερικό της ΕΕ (Βρετανία, Σουηδία, Τσεχία, Πολωνία και ίσως πλέον η Βουλγαρία) η ίδια η Τουρκία παρουσιάζεται έτοιμη για σύγκρουση! Στο πλαίσιο αυτό απειλεί και την Αθήνα με τις έρευνες νοτίως και δυτικώς του Καστελλορίζου προκειμένου να πιέσουμε τη Λευκωσία να οπισθοχωρήσει.

Τι από αυτά όμως είναι πραγματικότητα, δηλαδή στρατηγική επιδίωξη της Τουρκίας και τι τακτικές προκειμένου να πετύχουν κάποιους στόχους;

Οι ειδικοί αναλυτές μιλούν πλέον για «στρατηγικές επιδιώξεις της Άγκυρας» που σημαίνει πως δεν γίνονται κινήσεις για απλή δημιουργία εντυπώσεων αλλά πως ό,τι γίνεται αποτελεί στόχο μεσοπρόθεσμο της Τουρκίας σε βάρος δικό μας και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το γεγονός αυτό από μόνο του προκαλεί ή θα έπρεπε να προκαλεί εγρήγορση στους υπευθύνους και συγκέντρωση δυνάμεων για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αντιθέτως η κυβέρνηση δια των αρμοδίων εκπροσώπων της «διασκεδάζει» τα γεγονότα επιχειρώντας να «μαλακώσει» τη σκληρή πραγματικότητα.

Ακούγονται φωνές για προσφυγή στη Χάγη από την πλευρά της Τουρκίας. Αυτό από μόνο του, δηλαδή η ξαφνική επιθυμία της Άγκυρας ν’ αποδεχθεί τους κανόνες του Διεθνούς Δικαστηρίου –που συστηματικά απέρριπτε επί μια πεντηκονταετία- θα έπρεπε να βάζει τους «φύλακες» σε συναγερμό. Τι άλλαξε; Αν μιλήσετε με ειδικούς, ίσως μάθετε ότι έχουν αλλάξει ορισμένοι βασικοί κανόνες τόσο του Δικαίου της Θάλασσας όσο και αυτού των αιθέρων αλλά και του δικαίου που διέπει το καθεστώς «Έρευνας και Διάσωσης». Αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν την περίοδο από το 1994 ως σήμερα, αργά και επίπονα, και που η χώρα μας ελάχιστα ενδιαφέρθηκε να παρέμβει, με αποτέλεσμα σήμερα να καλείται, να αντιμετωπίσει νέα δεδομένα, όχι πάντα ευχάριστα…

Στην Ελλάδα δεν ασχολούμεθα αρκετά και επίπονα με την Τουρκία, δεν την αντιμετωπίζουμε ολοκληρωτικά σαν τον «εχθρό» που επιδιώκει την εδαφική, πολιτική και εθνική συρρίκνωσή μας και που πρέπει να μελετήσουμε σε βάθος και να ετοιμάσουμε εναλλακτικές προτάσεις –λύσεις αντιμετώπισής της.

Αν η Τουρκία – και οι φίλοι της, επιθυμεί μια φιλική Ελλάδα, θα πρέπει να πάψει να προκαλεί και να βυσσοδομεί σε βάρος μας. Διαφορετικά δεν μας θέλει φίλους. Μα θέλει υποτελείς. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ΗΠΑ.

Ενδεχομένως να γνωρίζουν κάποια πράγματα που εμείς δεν γνωρίζουμε. Για παράδειγμα, ότι υπάρχουν πολιτικοί έτοιμη να ανταποκριθούν θετικά στις απειλές ή επιδιώξεις τους αρκεί να παραμείνουν στην εξουσία. Τότε όμως διαπράττουν λάθος, γιατί αυτό δεν συντρέχει με τους υπόλοιπους Έλληνες. Κι ακόμη είναι οι Έλληνες που εκλέγουν την ηγεσία τους…