Το 1984 ή Χίλια Εννιακόσια Ογδόντα Τέσσερα είναι η τελευταία μυθιστορηματική εργασία του Τζορτζ Όργουελ και θεωρείται βιβλίο-σταθμός του 20ού αιώνα στην πολιτική σκέψη. Τριάντα χρόνια αργότερα, το 2014, τοποθετεί ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, το δικό του πολιτικό στόχο, δηλαδή την ένταξη του συνόλου των Δυτικών Βαλκανίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στόχο που κάνει δημοσίως γνωστό εδώ αλλά και την εσπερία! Αν αποτελούσε ένα απλό ορόσημο εργασίας, δηλαδή μια περίοδο που θα δημιουργούσε συνθήκες ώστε οι χώρες των Δυτικών Βαλκανίων να προσαρμοσθούν ταχύτερα, θα μπορούσε να μοιάζει με πραγματικό. Δυστυχώς όμως για την Ελληνική Εξωτερική πολιτική της οποίας ηγείται, αποτελεί λάθος στόχο, σε λάθος περίοδο και με λάθος εργαλεία…
Η πρώτη αντίρρηση έχει να κάνει με το γεγονός πως ο ίδιος δεν διαθέτει μια «γενική αποδοχή» των παικτών των χωρών στις οποίες αναφέρεται, ακόμη κι αν αυτή είναι η "αίσθηση" στην Ουάσιγκτον. Για παράδειγμα στην Αλβανία, υποστήριξε τους Σοσιαλιστές που παρέμειναν εκτός κυβέρνησης, ενώ παράλληλα προκειμένου να αξιοποιήσουν τις αντιπολιτευτικές τους δυνατότητες έχουν εκκινήσει μια σφοδρή εκστρατεία καταγγελίας της Έλληνο – Αλβανικής συμφωνίας για τα θαλάσσια σύνορα! Ταυτοχρόνως συνεργάζονται με τους τσάμηδες, όπως και η κυβέρνηση του Σ. Μπερίσα.
Για την πΓΔΜ, δεν διαφαίνεται εξεύρεσης λύσης κοινά αποδεκτής, σύντομα, εκτός αν μεταβληθεί η Ελληνική στάση.
Το Κόσοβο ακόμη διατρέχει την βρεφική ηλικία του, η Αθήνα τυπικά δεν το έχει αναγνωρίσει και μόλις πρόσφατα αναγνώρισε τα Σκόπια με το συνταγματικό τους όνομα. Ταυτοχρόνως οι εντάσεις ανάμεσα στο σερβικό βορρά και του αλβανικό υπόλοιπο της περιοχής δεν έχουν τελειώσει.
Η Σερβία έχει εμπλακεί, σε μια διαμάχη σχετικά με το μέλλον της επαρχίας της στο Κόσοβο και την τύχη των περισσότερων από 200.000 σέρβων κατοίκων του. Ταυτοχρόνως όμως έχει εμπλακεί, έμμεσα και χωρίς να το επιδιώκει, στις σοβαρές εντάσεις που γεννώνται στη Βοσνία, από το γεγονός πως η διεθνής κοινή γνώμη, διασπασμένη ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ, επιχειρεί να επιβάλλει λύσεις που οι κάτοικοί της απορρίπτουν.
Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα σε πολιτικό επίπεδο ενώ κανείς δεν θέλει να συζητήσει για την «μαύρη τρύπα» των Δυτικών Βαλκανίων όταν η συζήτηση αναφέρεται στις οικονομίες τους και τα πραγματικά μεγέθη τους, Η Αλβανία, η πΓΔΜ, και το Κόσοβο, ζουν χάρη στα ποσά που μεταγγίζουν διεθνείς οργανισμοί και φιλικές τους χώρες. Η καλύτερη εξ όλων οικονομία, η Σερβική, δανείζεται σε ανατολή και δύση επιχειρώντας να μην χρεοκοπήσει. Και την ώρα αυτής της ανάγκης, μόνο η Ρωσία και δευτερευόντως η Τουρκία υπόσχονται δάνεια και επενδύσεις. Γι αυτό και για πρώτη φορά Τούρκος Πρόεδρος επισκέφθηκε πρόσφατα το Βελιγράδι. Η Αθήνα των μεγάλων σχεδιασμών είναι απλώς … άφαντη!
Κι όσα αναφέρθηκαν αποτελούν τα εμφανή σημεία προβληματισμού γιατί υπεισέρχονται και πολλά άλλα, που έχουν σχέση με τις αμυντικές τους δυνατότητες και προτεραιότητες, τις εσωτερικές πολιτικές ισορροπίες και την κοινωνική και οικονομική τους σταθερότητα.
Μετά απ όλα αυτά, που σίγουρα γνωρίζει ο κ. Παπανδρέου, μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι είναι δυνατή η ταυτόχρονη ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ, το 2014; Αν το λέει γιατί το πιστεύει εθελοτυφλεί. Αν το λέει ελπίζοντας να περάσει «μπροστά» στη Βαλκανική, την ώρα που η Τουρκία κάνει ουσιαστικές κινήσεις για να κερδίσει τον γεωγραφικό αυτό χώρο όπου διαθέτει τέσσερεις καλούς «συμμάχους» (Βοσνία, πΓΔΜ και Κόσοβο και Αλβανία), τότε δεν έχει πληροφορηθεί επακριβώς τις δυνατότητες της χώρας, την παρούσα στιγμή…
Γ.Δ.
