Η Σουηδική Προεδρία, εγκαινιάζοντας προχθές τα νέα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Κωνσταντινούπολη, έδωσε «βήμα» στον Ταγίπ Ερντογάν, μας συστήσει με «πατρικό» ύφος να ασχοληθούμε με θέματα που εκείνος θεωρεί σοβαρά κι όχι με ό,τι θεωρούμε εμείς αναγκαίο. Οι συστάσεις Ερντογάν, ήρθαν τέσσερις ημέρες από την στιγμή που ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου και ο ανυπεξ Δημ. Δρούτσας απέφυγαν να τον κατονομάσουν σαν τον «πολιτικό εκβιαστή» της περιοχής, που με την Ελλάδα επιχειρεί να υποβάλλει όρους για την επίλυση των διμερών θεμάτων και στην Κύπρο διατηρεί τα 40.000 στρατιωτάκια του, μέρος της κατοχής και του εκβιασμού που ασκεί στη μεγαλόνησο.
Ο κ. Ερντογάν, δεν προέβη τυχαία στις προχθεσινές προκλήσεις του. Διάλεξε τόπο και χρόνο. Τόπο τα Γραφεία της ΕΕ στην Πόλη. Ημερομηνία, μόλις 48 ώρες πριν τη συνάντησή του με τον Μπ. Ομπάμα, στο Λευκό Οίκο. Θέλησε να δείξει, με κοινό τον θλιβερό πρωθυπουργό των Σκοπίων, κ. Γκρούεφσκι, πως έχει «παιδιά» που προσέχει και προς τη Δύση κι όχι όπως το σύνολο των αμερικανών αναλυτών καταγραφεί, προς ανατολάς. Με τα «παιδιά» του στα Βαλκάνια (Σκόπια, Βοσνία, Κόσσοβο) επιχειρεί ο κ. Ερντογάν να προσφύγει στο «δικέφαλο» της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Και ευρωπαϊκή και ασιατική δύναμη. Μόνο που το όνειρο αυτό διαλύθηκε στις στάχτες των Βαλκανικών Πολέμων και του Α’ Παγκόσμιου χωρίς ελπίδες ανασύνταξης.
Ο Ταγίπ Ερντογάν, γίνεται, μέρα με μέρα σαφές, πρέπει να έρθει σε σοβαρή, ανοικτή σύγκρουση με την ΕΕ το αμέσως επόμενο διάστημα. Γιατί η στρατηγική του, που σκοπεύει στην ηγεσία του μουσουλμανικού κόσμου, δεν μπορεί να υπάρξει με την παρουσία της Τουρκίας στην ΕΕ, αποδεχόμενη τις βασικές αιτίες και λόγους ύπαρξης της Ενωμένης Ευρώπης. Το Ισλάμ, του οποίου είναι πιστό μέλος, δεν επιτρέπει άλλο δίκαιο από το Ισλαμικό. Η κοινωνία αποτελεί μέρος αυτού του κόσμου. Πράγματα, που για την Ευρώπη είναι απαράδεκτα. Για το λόγο αυτό χρειάζεται μια σοβαρή αντίσταση από ευρωπαϊκές χώρες, γι αυτό και τορπιλίζει συνέχεια την όποια λύση στην Κύπρο με όρους αντιδημοκρατικούς, σε βάρος των κανόνων δικαίου. Προκαλεί με την ελπίδα να απορριφθεί, χωρίς να έχει «ευθύνη» απέναντι στο σοβαρό ποσοστό των τούρκων εκσυγχρονιστών και οικονομικών παραγόντων και ικανοποιώντας τους μουσουλμάνους ψηφοφόρους του, ταυτοχρόνως.
Απέναντι σε όλα αυτά ο Μπάρακ Ομπάμα και η Χίλαρι Κλίντον, αντλούν ικανοποίηση από το γεγονός πως η Τουρκία επιχειρεί να καταστεί «γέφυρα» ανάμεσα στις χώρες της περιοχής που ο τουρκικός λαός θαυμάζει για το αντιαμερικανικό τους πάθος, όπως το Ιράν, η Συρία, το Ιράκ. Δεν διακρίνουν ή αποφεύγουν να δηλώσουν, το γεγονός πως στις περισσότερες περιπτώσεις κρίσης, η Άγκυρα δημοσίως πήρε θέση υπέρ των χωρών αυτών και όχι της Ουάσιγκτον. Με τα δικά τους, αμερικάνικα μέτρα, ο Ερντογάν αποτελεί κίνδυνο για την αμερικάνικη περιφερειακή πολιτική, καθώς αποτελεί –λεκτικό έστω- σύμμαχο των καθεστώτων στις χώρες αυτές και υποστηρικτής άλλων, τουρκογενών, στην Κεντρική Ασία όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν ζήτημα καθημερινών παραβιάσεων.
Για όλα αυτά λοιπόν, μικρή σημασία έχουν ότι είπε και θα πει στο μέλλον ο κάθε Ερντογάν. Σημασία έχει μόνο η δική μας πολιτική και στόχευση, που δεν πρέπει και δεν μπορεί να μεταβάλλεται από τις «Συστάσεις» ή απειλές, της εκάστοτε τουρκικής ηγεσίας.
Γ. Δ
