Η Τουρκία παρά το γεγονός ότι έχει ρίξει το βάρος των διπλωματικών δυνάμεών της στην ευρύτερη περιοχή της Έγγυς και Μέσης Ανατολής, δεν έχει εγκαταλείψει την προσπάθειά της να αποκτήσει ισχυρά διπλωματικά, και ει δυνατόν στρατιωτικά, ερείσματα στον Καύκασο και τη Βαλκανική. Πρόκειται για ένα στρατηγικό σχεδιασμό μακράς πνοής στην βάση της πολιτικής του τούρκου υπεξ Α. Νταβούτογλου, που θεωρεί αναγκαία για την Άγκυρα την επιστροφή στην πολιτική της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Μιας δραστηριότητας που δεν βασίζεται σε κάποια μορφή «ανθελληνικής πολιτικής» αλλά που την αντιμετωπίζει με τον τρόπο αυτό ως εκ του αποτελέσματός της. Στην ίδια αυτή ομάδα με εμάς, είναι και η Σερβία, Βουλγαρία, Ρουμανία και Μαυροβούνιο, στα Βαλκάνια.
Η Τουρκία δεν διαθέτει για ιστορικούς λόγους κανένα πραγματικό σύμμαχο στη Βαλκανική ανάμεσα στις μεγάλες χώρες της περιοχής. Μαζί της, για ιστορικούς, εθνολογικούς ή άλλους λόγους βρίσκονται σήμερα οι Αλβανία, πΓΔΜ (κυρίως εξαιτίας των διαφορών της μαζί μας) και οι μουσουλμάνοι της Βοσνίας, του Σάντζακ στη Σερβία και μια μικρή ομάδα μουσουλμάνων μειονοτικών στη Βουλγαρία, Ελλάδα, Ρουμανία.
Η αναζήτηση λοιπόν συμμάχων στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της «Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» γίνεται επιτακτική. Για το λόγο αυτό, η Τουρκία αφήνοντας πίσω της την Αλβανία (μιας και η επιθυμία της για ένταξη στην ΕΕ , περνά και από την Αθήνα κι αυτό την κάνει προσεκτικότερη) κινείται δραστήρια το τελευταίο διάστημα προς την κατεύθυνση της Βοσνίας.
Αρπάζοντας την ευκαιρία που δημιούργησε η Ευρωπαϊκή Ένωση –κυρίως- και οι ΗΠΑ, με τις αντιφατικές τους πολιτικές απέναντι στην Σέρβική Δημοκρατία της Βοσνίας (Ρεπούμπλικα Σέρπσκα) προωθεί μαζί με την Αυστρία, Γερμανία και Βρετανία, την κατάργηση της Συνθήκης του Νταίητον, γενεσιουργό αιτία της ίδρυσης της Συνομοσπονδίας Βοσνίας και Ερζεγοβίνης. Οι συχνές επισκέψεις της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας στο Σαράγεβο, οι μεγάλες υποσχέσεις για οικονομική βοήθεια (που δεν επαληθεύτηκαν τελικά, ως σήμερα) και οι προτάσεις για οικονομική ενίσχυση του ομοσπονδιακού στρατού στα πλαίσια επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ (Αφγανιστάν) δείχνουν το μέγεθος των τουρκικών προσπαθειών στη χώρα αυτή για πολιτικό- αμυντική διείσδυση.
Επιχειρώντας να απομονώσουν την τοπική σερβική πολιτική ηγεσία (Μίλοραντ Ντόντικ) επιχειρούν (με επιτυχία ως τώρα) να προσεταιριστούν τη Σερβική κυβέρνηση (Μπ. Τάντιτς και Βουκ Γέρεμιτς) και να πείσουν το Βελιγράδι ότι μια συμμαχία με την Άγκυρα θα οδηγήσει στην αποφυγή κυρώσεων από τη Μόσχα σε περίπτωση που θελήσουν να γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ (όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία, πιέζουν). Ακόμη η Άγκυρα φρόντισε να κινηθεί με ταχύτητα εμποδίζοντας μιας έκρηξη δυο διαφορετικών μουσουλμανικών φατριών στο Σάντζακ και εξομαλύνοντας το σχετικό πρόβλημα ανάμεσα σε Σαράγεβο και Βελιγράδι. Τέλος, μόλις προ εβδομάδας, επέλυσε το πρόβλημα που είχε ανακύψει με την άρνηση του Βελιγραδίου να δεχθεί το νέο Βόσνιο πρέσβη. Με κάθε τρόπο δηλαδή λέει κι επαναλαμβάνει τη φράση «είμαι εδώ για σας»!
Για το Βελιγράδι, είτε για πολιτικούς λόγους που σχετίζονται με την πρόθεσή τους να ενστερνιστούν την Τουρκική πολιτική, είτε με σκοπό να εμφανιστούν ως «τα καλά παιδιά» ενόψει ευρωπαϊκών διαβουλεύσεων, έχει γίνει σαφές πως η παρούσα πολιτική ηγεσία των Σέρβο-βοσνίων αποτελεί πρόβλημα. Κι αυτό θα γίνει σαφέστερο μετά την αναμενόμενη αποτυχία των συνομιλιών για το «νέο καθεστώς» που θα πραγματοποιηθούν εντός των προσεχών ημερών και η Μπάνια Λούκα, θα υποχρεωθεί να απορρίψει καθώς οδηγεί σε κατάργηση του Νταίητον.
Για όλα αυτά, η Αθήνα παραμένει από αδιάφορος ως παθητικός θεατής. Κι αν κινηθεί τις επόμενες εβδομάδες, καθώς υπάρχει μια σχετική ιδέα, όλα δείχνουν πως θα κινηθεί όχι με βάση τα δικά της εθνικά συμφέροντα αλλά τα … τουρκικά, έστω κι αν αυτό γίνεται εμμέσως προκειμένου να διευκολυνθεί ο «φίλος Τάντιτς»! Εξάλλου, η ανάμειξη στην υπόθεση της Βοσνίας, όλο σε μεγαλύτερο βαθμό, του Αλεξ Ρόντος, δεν είναι ενθαρρυντική. Όπως και η παντελής, ακόμη, παρέμβαση της αξιωματικής αντιπολίτευσης…
