Ο Γ. Παπανδρέου έχει μεταβληθεί στον «Αιχμάλωτο της Ζέντα». Αρνούμενος να δώσει στη δημοσιότητα την επιστολή του τούρκου ομολόγου του Ταγίπ Ερντογάν δίνει την εντύπωση πως προσπαθεί να αποκρύψει τους «όρους του παιχνιδιού» που μοιάζει να βάζει ο γείτονας, την ώρα μάλιστα που στηρίζει σε μεγάλο βαθμό την συνέχιση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων στην πολιτική στήριξη της Αθήνας. Με τον τρόπο αυτό παραμένει «αιχμάλωτος» της τουρκικής πολιτικής, που την κρίσιμη στιγμή θα διαρρεύσει το περιεχόμενο της επιστολής, όπως το συνηθίζει.
Την ίδια στιγμή ο πρωθυπουργός και υπεξ, επαναφέρει τους γνώριμους όρους άσκησης της μυστικής διπλωματίας, στους οποίους μας είχε συνηθίσει την περίοδο της υπουργίας του επί κυβερνήσεως Κ. Σημίτη, επιβεβαιώνοντας το λαϊκό ρητό «ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, ούτε τη γνώμη άλλαξε , ούτε την κεφαλή του». Έκπληκτο το υπουργείο Εξωτερικών έμαθε χθες, πως κάλεσε σε τριμερή διάσκεψη τους ομολόγους του Σκοπίων και Αλβανίας, για περιβαλλοντικά και διμερή θέματα. Αυτά μόλις μια εβδομάδα μετά τη συνάντηση του ανυπεξ, Δημήτρη Δρούτσα με τον Σάλι Μπερίσα. Προφανώς ο ανυπεξ, δεν ήξερε να πει τα σωστά πράγματα….
Το αυτό συνέβη και με την διακήρυξη σχετικά με το «έτος – ορόσημο 2012» για την ευρωπαϊκή προοπτική των Δυτικών Βαλκανίων. Ξαφνικά προέκυψε δυτικό-βαλκανική πλατφόρμα, χωρίς τη συμβολή του υπεξ, χωρίς μελέτη σε βάθος των επιπτώσεων μιας τέτοιας ενέργειας και τους κινδύνους από την αποτυχία της [ήδη βγήκε και ανέλαβε αυτό το ρόλο η Γερμανία, με δηλώσεις της Άγκελα Μέρκελ,σε ό,τι αφορά τη Σερβία].
Επιχειρώντας επίσης συχνά να χρησιμοποιήσει σαν μοχλό, στην εξωτερική πολιτική που οραματίζεται, τη Σοσιαλιστική Διεθνή, υπερκεράζει τα εθνικά συμφέροντα. Αποτέλεσμα παρόμοιας απόφασης υπήρξε η επιλογή της «σοσιαλίστριας» βαρόνης Άστον, στη θέση του Υπουργού Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Που φυσικά ακολουθεί τη μόνιμη φίλο-τουρκική πολιτική του Λονδίνου.
Ακόμη και η ακύρωση της άφιξης της Χίλαρι Κλίντον στην Αθήνα δείχνει, πως οι ως τώρα πολιτικές επιλογές του, δοκιμάζονται στο έπακρο παρά το γεγονός πως προσπάθησε να είναι ευχάριστος στις απόψεις της υπέρ-ατλαντικής δύναμης.
Γίνεται εμφανές πως ο κ. Παπανδρέου ήλθε στην εξουσία με μια «κρυφή ατζέντα» εξωτερικής πολιτικής. Ατζέντα για την οποία παραμένουμε ακόμη στο σκοτάδι…
Τα πρώτα δείγματα γραφής στην εξωτερική πολιτική του Πρωθυπουργού, δεν φαίνεται να είναι ιδιαιτέρως χαρισματικά. Μένει να δούμε αν θα αποβούν εθνικώς συμφέροντα. Αλλά οι οιωνοί δείχνουν πως το μέλλον είναι μάλλον σκοτεινό…
Γ. Δ.
